Thomas przeprowadza się do niewielkiego miasteczka, w którym jego ojciec podejmuje pracę w bazie wojskowej. Matka jest w zaawansowanej, zagrożonej ciąży i zostaje odsunięta od spraw domowych. Na głowie Thomasa pozostaje opieka nad autystycznym bratem, Charliem, który wymaga ogromnej uwagi i cierpliwości. Wszystko komplikuje się, gdy Thomas poznaje Jackie, z którą pragnie stworzyć normalny związek, na przekór wszystkim zwariowanym sytuacjom z udziałem chorego brata.

 

Muszę przyznać, że historia tej rodziny ogromnie mnie wzruszyła. Brak zrozumienia, nikła tolerancja na odmienność, wredni sąsiedzi i znajomi ze szkoły. To krople alkoholu strząsane do płonącego domu, w którym codzienność jest wystarczająca trudna, a każda kropla narusza ściany i drzwi. Thomas jest zwykłym chłopcem, który pragnie akceptacji i miłości, a musi walczyć z nieobliczalnym bratem, którego kocha, lecz nie rozumie. Sama nie mogłam uwierzyć, że autyzm potrafi osiągnąć tak zaawansowaną formę. To smutne patrzeć, jak rodzina zostaje wyklęta i nazwana bandą świrów, a przecież nie różnią się niczym. Czy fakt, że w ich kręgu znajduje się chora osoba, ma  świadczyć o jakiejkolwiek patologii? Czy trzeba nasyłać policję i opiekę społeczną, żeby samemu poczuć się bardziej normalnym? 

 

Mimo wszystko Thomas nie poddawał się i walczył o brata. Wspaniała lekcja człowieczeństwa. Niesamowita gra aktorska – tutaj pragnę wyróżnić Toni Colette, która była niezwykle naturalna i pełna ciepła. Ponadto Luke Ford z ogromnym wyczuciem wszedł w rolę chorego na autyzm, przez co jego postać była autentyczna i wywołująca ogromne emocje. Film o nietolerancji, uczący zrozumienia, poszerzający horyzonty, wytykający ludzkie wady, niczym palec wskazujący, sztywno wycelowany w środek czoła. To w naszych głowach powstają najwyższe mury, którymi odgradzamy się od wszystkiego, co dla nas niezrozumiałe. Nie warto odgradzać się od inności, bo w pewnym momencie przesłonimy drzewa i słońce.